Απ' το παράθυρο κοιτώ την βραδινή φορεσιά του απέραντου ουρανού. Να, μόλις τώρα διέκρινα την Μεγάλη Άρκτο και την Κασσιόπη με το ακανόνιστο σχήμα "W" που σχηματίζουν πέντε από τα αστέρια της. "Πόσο απέραντος να είναι ο γαλαξίας μας;" αναρωτιέμαι ψιθυριστά και εντοπίζω την Μικρή Άρκτο. Μοιάζουν τα εκατομμύρια αστέρια με μικρά κομμάτια παζλ που θαρρείς πως ο Θεός τα άφησε διασκορπισμένα για να τα συναρμολογούν οι άνθρωποι κάτι τέτοιες άσκοπες νύχτες που το μυαλό αρνείται να εφησυχαστεί...
Κι ενώ ξεκινάς να μετράς τα αστέρια, να τα ενώνεις μεταξύ τους δημιουργώντας άλλοτε γεωμετρικά κι άλλοτε ακανόνιστα σχήματα, κάπου σταματάς. Μπερδεύεσαι, ίσως και να κουράζεσαι. Μετά συνεχίζεις γιατί είσαι άνθρωπος και οι άνθρωποι έχουν στη φύση τους την επιμονή, την υπομονή, το πείσμα και την οξυδέρκεια. Κάνεις μια παύση, παίρνεις βαθιές ανάσες, νιώθεις το οξυγόνο να γεμίζει τα πνευμόνια σου και με το ίδιο -ίσως και περισσότερο- κουράγιο συνεχίζεις από εκεί που έμεινες. Κάποια στιγμή σταματάς γιατί δεν έχεις άλλη υπομονή, κουράζεσαι να μετράς τ' άστρα, αφήνεις στη μέση τον ουράνιο καμβά με τα σχήματα που μόλις δημιούργησες και ξαπλώνεις. Σκέφτεσαι τι άφησες στη μέση, γιατί το άφησες ατέλειωτο, με ποιόν τρόπο θα μπορούσες να συνεχίσεις ώστε να τελειώσεις αυτό που άρχισες, να το τελειοποιήσεις!
Έτσι ακριβώς είναι οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους! Είμαστε περίεργα όντα, παράξενα πλάσματα που αναζητούν με πάθος ένα νέο πεδίο εξερεύνησης. Θέλουμε να εξερευνούμε τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας. Δημιουργούμε σχέσεις μαζί τους, άλλοτε συγχρονισμένες, γραμμικές, γεωμετρικές και άλλοτε ασυγχρόνιστες, ακανόνιστες που δεν ξέρεις πού θα σε οδηγήσουν. Κάπου μπερδευόμαστε, ίσως και να κουραζόμαστε γιατί δεν έχουμε μάθει να απλοποιούμε τα συναισθήματά μας, να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη. Όχι, μας εξιτάρει η αγωνία, ο εγωισμός, το άγνωστο. Μετά συνεχίζουμε γιατί είμαστε άνθρωποι και οι άνθρωποι έχουν στη φύση τους την επιμονή, την υπομονή, το πείσμα και την οξυδέρκεια. Κάνουμε μια παύση, ζητάμε χρόνο απ΄τους γύρω μας να μας αφήσουν για λίγο μόνους να ξεκαθαρίσουμε τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε, να πάρουμε βαθιές ανάσες, να αναπνεύσουμε τη στιγμή που νιώθουμε τη θηλιά γύρω απ' το λαιμό μας να στενεύει.
Ύστερα νιώθουμε το οξυγόνο να γεμίζει τα πνευμόνια μας, καθαρίζει ο νους, ξεδιαλύνει τις σκέψεις και σου δίνει την ευκαιρία να αντιληφθείς το πόσο χαζά και εγωιστικά έχεις φερθεί! Μα να ζητάς χρόνο για να σκεφτείς τι; Αν θες να αναζητήσεις κάτι καινούριο; Αφού δίπλα σου βρίσκεται ό,τι αγαπάς! Τότε είναι που συνεχίζεις με το ίδιο -ίσως και περισσότερο- κουράγιο γιατί λες δεν μπορεί, πρέπει να δουλέψει αυτή η σχέση. Κάποια στιγμή σταματάς γιατί δεν έχεις άλλη υπομονή, κουράζεσαι να προσπαθείς μόνο εσύ, να μην βλέπεις τους στόχους σας που κάποτε ήταν κοινοί, να πραγματοποιούνται. Νιώθεις πληγωμένος, προδομένος απ' την αδιαφορία. Αφήνεις, έτσι, στη μέση ό,τι με κόπο και μόχθο δημιούργησες και ξαπλώνεις. Σκέφτεσαι τη σχέση που άφησες στη μέση, γιατί την άφησες ατέλειωτη, με ποιόν τρόπο θα μπορούσες να συνεχίσεις ώστε να τελειώσεις αυτό που με τόση αγάπη άρχισες, να το τελειοποιήσεις!
Με αυτή τη σκέψη αποκοιμιέσαι...Σςςς, κάνε ησυχία, αφήσου στον Ορφέα και ονειρέψου καινούριους γαλαξίες, καινούρια άστρα που θα δώσουν άλλη πινελιά στον ουράνιο καμβά που άφησες μισοτέλειωτο. Άστρα που δε θα σε προδώσουν, θα λάμπουν για σένα και ακούραστα θα σου φωτίζουν τον δρόμο...
"Πίνακας", αγαπημένο τραγούδι από το ανεπανάληπτο ελληνικό συγκρότημα "Πυξ Λαξ".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου