Κάθομαι στο περβάζι του παραθύρου μου. Από κάτω περνούν βιαστικά τα αυτοκίνητα, απρόσωποι περαστικοί διαβάτες κινούνται γρήγορα, μηχανικά σε μια ρουτίνα που τους ρουφάει, τους στραγγίζει την ψυχή. Μουντό το κλίμα κι ασήκωτο, πυκνά τα σύννεφα, γκρίζος ο ουρανός και οι πρώτες χιονονιφάδες δεν αργούν να πέσουν. Στα χέρια μου ένα καφετί χαρτονένιο κουτί που έχει φθαρεί με το πέρασμα του χρόνου! Μέσα βρίσκονται σκόρπιες φωτογραφίες, γράμματα, αφιερώσεις από παλιές φίλες κι από παλιά αθώα "φλερτ". Κάπου εκεί μέσα βρίσκεσαι σκορπισμένος κι εσύ. Μπορεί ό,τι ζήσαμε να ήταν λίγο, μα βλέπεις πάντα είχα τον χρόνο να αποθηκεύω τις αφιερώσεις που μου έστελνες, τα τραγούδια, τα ποιήματά σου! Ακόμα και μερικές εκτυπωμένες φωτογραφίες σου που συνήθιζα να κρατώ στην αγκαλιά μου τα κρύα βράδια που μου έλειπες κι έβλεπα το πρόσωπο σου, κοίταζα μέσα απ' τα κατάμαυρα μάτια σου, γέλαγα απ' το χαμόγελό σου...
Σ' αυτό το χαρτονένιο κουτί προστατεύω τις αναμνήσεις μου, όσες αποτυπώθηκαν σε χαρτί. Οι υπόλοιπες παραμένουν ανεξίτηλες, χαραγμένες στο μυαλό. Δεν έχω οργανωμένες τις φωτογραφίες με σειρά – πώς άλλωστε να οργανώσεις τις αναμνήσεις; Μα σκόρπιες και ανάκατες μπλέκονται στο κουτί, όπως και στο νου μου. Κλέινω τα μάτια και διαλέγω στην τύχη μια ανάμνηση, μια φωτογραφία που θα μου χαρίσει για μερικά λεπτά λίγη απ' την περασμένη λάμψη της. Η φίλη μου η Μαρία κι εγώ, χαμογελαστές στην σχολική εκδρομή στο Παρίσι, εφτά χρόνια πριν! Τη θυμάμαι εκείνη την μέρα! Κουρασμένη όλη η παρέα απ' το επιτακτικό πρόγραμμα που μας ήθελε να γυρνάμε εδώ κι εκεί θαυμάζοντας τα πανέμορφα παριζιάνικα αξιοθέατα, βρήκαμε ένα ελληνικό γυράδικο στη λατινική συνοικία του Παρισιού για να ικανοποιήσουμε την πείνα μας. Εκεί, λοιπόν, τραβήχτηκε η φωτογραφία. Χαμογελαστές κι οι δυο, αγκαλιασμένες, χωρίς καμιά έγνοια, κανένα ίχνος ανησυχίας. Και δεν ήταν από εκείνα τα χαμόγελα της μιας στιγμής, μέχρι να βγει η φωτογραφία. Ήταν αληθινά χαμόγελα ευτυχίας, συνοδευμένα με λάμψη στα μάτια και κατακόκκινα μάγουλα απ' την εφηβική έξαψη!
Αφήνω για λίγο την φωτογραφία, φέρνω στο νου μου τις στιγμές που έζησα στο Παρίσι. Τόσο ξέγνοιαστες, τόσο αθώες, χαρούμενες, εφηβικές. Κοιτώντας το παριζιάνικο τοπίο απ' τον Πύργο του Άιφελ, ένιωθες πως σου ανήκει ο κόσμος όλος και το μέλλον είναι στρωμένο μπροστά σου..."Πώς άλλαξες τόσο;" ρωτάω τον εαυτό μου, μα απάντηση καμιά! Είναι από εκείνες τις στιγμές που αναρωτιέσαι άραγε το παιδί που ήσουν κάποτε, να είναι περήφανο γι' αυτό που έχεις γίνει; Ένα καυτό δάκρυ όλο παράπονο κυλάει στο δεξί μου μάγουλο, το καίει και μαζί καίει τα σωθικά μου. Κλείνω τα μάτια και διαλέγω ακόμα μια ανάμνηση, η οποία με τη σειρά της έρχεται να με αποτελειώσει. Εσύ, φορώντας ένα άσπρο μπλουζάκι με γκρίζα γράμματα χαμογελάς στον φακό. Εκείνο το χαμόγελό σου...Θυμάμαι εκείνη την νύχτα, ήταν από μια βραδινή σου έξοδο με φίλους! Σου είχα στείλει ηλεκτρονικά φιλάκια, σου ευχήθηκα να περάσεις καλά και συνάμα σου είπα: "πιες και κανα ποτάκι για μένα"!! Το θυμάσαι; Συνηθίζαμε να τα λέμε αυτά ο ένας στον άλλο για να μην ξεχνιόμαστε, να μένει η εικόνα μου στο νου σου, να μένει η εικόνα σου στο νου μου και να πίνουμε την τελευταία γουλιά απ' το ποτό μας στην υγειά μας. Εγώ ουίσκι με πάγο, κι εσύ βότκα! Και δώστου εγώ πειράγματα επειδή όντας κορίτσι, μου άρεσε το ουίσκι ενώ εσύ δεν το άντεχες!
Γελώ, φέρνω στο μυαλό μου μερικές απ' τις εκατοντάδες συζητήσεις που είχαμε και γελώ! Κοιτάζω την φωτογραφία σου, μου γελάει κι αυτή. "Ζωή μου" ψιθυρίζω και βουρκώνω...Έτσι συνήθιζα να σε φωνάζω. Γιατί ήσουν η ζωή μου, το ένιωθε όλο μου το "είναι" πως ήσουν η ζωή μου...Φέρνω στο νου μου τα τελευταία σου λόγια. Σκληρά, ανυποχώρητα, εγωιστικά εμποτισμένα με αλαζονεία. Βουρκώνω πάλι, μα αυτή τη φορά τα μάτια μου δεν είναι δυνατός φράχτης και δεν μπορούν να συγκρατήσουν το χείμαρρο των δακρύων μου! Στάζουν ποταμούς τα μάτια, τρέχουν τα δάκρυα κι εγώ με βλέμμα κενό κοιτάω τις χιονονιφάδες που πέφτουν και πυκνώνουν, και στοιβάζονται στο δρόμο, στο υγρό πεζοδρόμιο, στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Πονεμένα, οργισμένα ρίχνω μια τελευταία ματιά σε σένα. Σε κοιτάω κι εγώ τώρα όπως με κοιτάς. Άρχισε να στάζει η ψυχή μου πάνω στο πρόσωπό σου. Σε πέταξα μακριά, μην σε μουσκέψω και σε χάσω ξανά...Παλεύει όλη μου η ψυχή μέσα μου να βγει απ’ τα μάτια μου, να παλέψει με τις αναμνήσεις που έχω μπροστά μου. Πέταξα το κουτί απότομα πιο πέρα, σκόρπισαν οι αναμνήσεις εδώ κι εκεί. Τις άφησα να περιφέρονται αγκαζέ με τον αέρα μέσα στο δωμάτιο. Ας πάνε...Σ’ εμένα να μην έρθουν, αυτό θέλω μόνο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου