Ρωμαίος και Ιουλιέτα (απόσπασμα)

Ρωμαίος και Ιουλιέτα (απόσπασμα)

Ο κήπος του Καπουλέτου.

ΙΟΥΛΙΕΤΑ
   Χίλιαις φοραίς, γλυκέ μου, καλήν νύκτα!

   (Αποσύρεται).

ΡΩΜΑΙΟΣ
   Χίλιαις φοραίς νύκτα κακή αφού δεν την φωτίζεις.
   Ο Έρως προς τον Έρωτα λαχταριστός βαδίζει
   καθώς το μαθητόπουλον π' αφίνει το βιβλίον
   και όταν έλθη χωρισμός, 'σαν το παιδί γυρίζει
   όταν με μάτια χαμηλά πηγαίνει 'ς το σχολείον.

   (Αποσύρεται βραδέως).

   (Η ΙΟΥΛΙΕΤΑ έρχεται εκ νέου εις το παράθυρον).

ΙΟΥΛΙΕΤΑ
   Ρωμαίε! Πσιτ! — Ω! την φωνήν του ιερακάρη ας είχα,
   το εύμορφον ιεράκι μου οπίσω να το κράξω.
   Αχ! η σκλαβιά είναι βραχνή και δεν τολμά να κράξη.
   Αλλέως μέσα στην σπηλιάν όπου γλυκοκοιμάται
   θα την ξυπνούσα την Ηχώ, να κάμω να βραχνιάση
   κ' εκείνης η αέρινη η γλώσσα, τον Ρωμαίον
   με αντιλάλημα πυκνόν να κράζη μέσ' το σκότος.

ΡΩΜΑΙΟΣ
   Είν' η ψυχή μου που λαλεί και τ' όνομά μου κράζει.
   Ω! τι γλυκά που αντηχεί ο ασημένιος ήχος
   μιας φωνής ερωτικής στα σκοτεινά, την νύκτα,
   'σαν μουσική αρμονική στ' αυτιά προσηλωμένα.

ΙΟΥΛΙΕΤΑ
   Ρωμαίε μου!

ΡΩΜΑΙΟΣ
   Αγάπη μου!

ΙΟΥΛΙΕΤΑ
   Τι ώραν να σου στείλω
   το μήνυμά μου αύριον;

ΡΩΜΑΙΟΣ
   Κοντά εις τας εννέα.

ΙΟΥΛΙΕΤΑ
   Πολύ καλά· μου φαίνεται ως τότε δέκα χρόνια.
   Εξέχασα τι σ' ήθελα και σ' έκραξα οπίσω.

ΡΩΜΑΙΟΣ
   Εδώ να μένω άφησε ως που στον νουν να σ' έλθη.

ΙΟΥΛΙΕΤΑ
   Θα το ξεχνώ, να σε κρατώ εδώ να περιμένης,
   και θα θυμούμαι μοναχά πως θέλω να σε βλέπω.

ΡΩΜΑΙΟΣ
   Κ' εγώ εδώ θα καρτερώ, και να ξεχνάς θα θέλω,
   και κάθε τι θα λησμονώ εκτός ότι σε βλέπω.

ΙΟΥΛΙΕΤΑ
   Κοντεύει το ξημέρωμα. Το ήθελα να φύγης,
   αλλ' όχι πλέον μακρυά απ' το μικρόν πουλάκι,
   π' αφίνει απ' το χέρι της μια νέα να μακραίνη,
   με μιαν κλωστήν μεταξωτήν 'σαν αλυσοδεμένον,
   και 'πίσω πάλιν πηδηκτόν το σέρνει στην ποδιάν της·
   τόσον το θέλει στην σκλαβιάν απ’ την πολλήν αγάπην.

ΡΩΜΑΙΟΣ
   Ας ήμουν το πουλάκι σου.

ΙΟΥΛΙΕΤΑ
   Μακάρι, ω γλυκέ μου·
   αλλά θα σ' εθανάτονα απ' το πολύ το χάδι.
   Καλήν σου νύκτα- πήγαινε, Ρωμαίε. Καλήν νύκτα.
   Τόσον μου φαίνεται γλυκειά του χωρισμού η πίκρα,
   που έως αύριον 'μπορώ να λέγω καλήν νύκτα.

   (Αποσύρεται).

ΡΩΜΑΙΟΣ
   Ο ύπνος στα ματάκια σου, στο στήθος σου γαλήνη!
   Ας ήμουν η γαλήνη σου, ο ύπνος σου ας ήμουν,
   τόσον γλυκά ν' αναπαυθώ. — Εις το κελλί πηγαίνω
   αμέσως, τον πνευματικόν πατέρα μου να εύρω,
   την ευτυχίαν μου να 'πώ κ' ευχήν να του ζητήσω.

   (Αναχωρεί).