Μονάχα μια νύχτα τόλμησες λίγο να βογκήξεις απ' το πρόωρο πάθος σου...Να στερηθείς για πολύ λίγο δυο από τα χέρια που ποτέ δεν σ'εγκατέλειπαν ή μάλλον τα μοναδικά δυο χέρια που ποτέ δεν σ'εγκατέλειπαν! Όχι για πολύ καιρό, έτσι για να τα ποθήσεις περισσότερο κι ύστερα να τρέξουν πάλι ν' αγκαλιάσουν -χωρίς τον παραμικρό θυμό- τον άσωτο υιό που και πάλι ξαναγύρισε...
Μα τι ξέρεις εσύ από έρωτα;
Μονάχα η καρδιά σου κάποιο καλοκαίρι ξεστράτισε λίγο απ' τη συνηθισμένη βαρετή σου μοναχική φεγγαρόβολτα και αναζήτησε μάλλον επιπόλαια μια συντροφιά κι ένα ξένο απ' το δικό σου σώμα...
Μα τι ξέρεις εσύ από έρωτα;
Μονάχα τα μάτια σου πρόδωσαν κάποτε εκείνο το καλά κρυμμένο ευαίσθητο κι αδύναμο κομμάτι του εαυτού σου και συγκίνησαν την γενναιόδωρη Σελήνη κι Εκείνη έλαμψε μ' όλο της το φως και μ' έκανε έτσι απλά να σ' αγαπήσω...
Μα τι ξέρεις εσύ από έρωτα;
Μονάχα τα χείλη σου τόλμησαν κάποτε να ξεστομίσουν πως τάχα όλα όσα έκανες τόσα χρόνια ήταν να περιμένεις κάποια να σ'αγαπήσει αληθινά, παντοτινά για όλα όσα μπορείς κάποτε να είσαι και κυρίως για όλα όσα ήδη είσαι...
Μα τι ξέρεις εσύ από έρωτα;
Μονάχα εκείνο το ανόητο, το μαγεμένο από την ευσυγκίνητη Σελήνη κορίτσι σ' ερωτεύτηκε στ' αλήθεια... Μονάχα τα δυο χέρια της δεν σ'εγκατέλειπαν ποτέ, μονάχα τα δυο χέρια της δεν σ'εγκατέλειψαν ποτέ...
Μα τι ξέρεις εσύ από έρωτα;
Τι ξέρεις εσύ από "Μου λείπεις" κι από εκείνη την ατέρμονη νυχτερινή συμφωνία λυγμών. Τι ξέρεις απ' τη στέρηση, τη βίωση της αιώνιας απουσίας...Τι ξέρεις εσύ από αναμονές επάνω από τηλέφωνα, τι ξέρεις από ατέλειωτες, μάταιες βόλτες κάτω από ένα σπίτι μες στην παγωνιά;
Τι ξέρεις εσύ από έρωτα;
Να σε τρυπάει η βροχή και να μην τα παρατάς γιατί μπορεί και να τον δεις να βγαίνει λίγο στο μπαλκόνι ή ίσως κατεβεί στο περίπτερο ν' αγοράσει καπνό ή ίσως γυρίζει σπίτι από την βραδινή του βόλτα...
Τι ξέρεις εσύ από έρωτα;
Να ξέρεις απ' έξω τον αριθμό του καλύτερα κι απ' τον δικό σου και κάθε μέρα μηχανικά να τον πληκτρολογείς χωρίς ποτέ τελικά να παίρνεις τηλέφωνο...Μάταιες πιέσεις ασήμαντων κουμπιών κι αριθμών που υπενθυμίζουν ίσως την τόσο μάταιη -πλέον- ύπαρξή σου...
Τι ξέρεις εσύ από έρωτα;
Να μετράς τις μέρες μέχρι να υπάρξει κάποια που θα βρεις αφορμή να του μιλήσεις και σ'εκείνη την μια μάλλον ασήμαντη λέξη του, εσύ ν' ακούς όλους τους στίχους κι όλα τα ποιήματα και να ψάχνεις όλη την νύχτα για τυχόντα υπονοούμενα...
Τι ξέρεις εσύ από έρωτα;
Να 'χει περάσει τόσος καιρός κι αντί να απαμβλύνεται, να θεριεύει μέσα σου ακόμη χωρίς καμιά παραμικρή φθορά αυτός ο απαράμιλλος έρωτας, αυτό το ακαταμάχητο σκίρτημα, αυτή η γεύση από το σώμα του, αυτή η μυρωδιά από το λαιμό του...Και να σε παίρνουν για ανόητη που ακόμη δεν ξεπέρασες, χωρίς να υπολογίζουν πως θα 'σουνα τρελή αν ξεπερνούσες τ' αξεπέραστα...
Τι ξέρεις εσύ από έρωτα;
Να φοβάσαι κάθε μέρα μήπως ξεχάσεις, και να τρέμεις όταν με δυσκολία μπορείς να θυμηθείς τον ήχο της φωνής του και να πεθαίνεις δεκαεννιά φορές εκείνες τις τρομακτικές κοφτερές στιγμές που δεν μπορείς με τίποτα να φέρεις στο μυαλό σου ποιό ήταν εκείνο το κρυστάλλινο αβάσταχτο χρώμα των ματιών του...
Μα τι ξέρεις εσύ από έρωτα;
Μονάχα για ταπεινά πράγματα ξέρεις να μιλάς πίσω απ' τον μανδύα του ειρωνικού του "μεταξύ-σοβαρού-κι-αστείου" που σε σκεπάζει...Και στ' όνομα μιας ειλικρίνειας μονάχα ξέρεις να ξεστομίζεις τα χειρότερα και τ' αδικότερα, τους μικρούς φθόγγους κυνισμού που κρύβεις ανεξέλεγκτα κάτω απ' το παλτό σου...
Μα...τι ξέρεις εσύ από έρωτα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου