Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Πέντε μικρά θέματα ~ Μανόλης Αναγνωστάκης




Ι

Μὲς στὴν κλειστὴ μοναξιά μου
Ἔσφιξα τὴ ζεστὴ παιδική σου ἄγνοια
Στὴν ἁγνὴ παρουσία σου καθρέφτισα τὴ χαμένη ψυχή μου.
Ἐμεῖς ἀγαπήσαμε. Ἐμεῖς
Προσευχόμαστε πάντοτε. Ἐμεῖς
Μοιραστήκαμε τὸ ψωμὶ καὶ τὸν κόπο μας
Κι ἐγὼ μέσα σὲ σένα καὶ σ᾿ ὅλους.


ΙΙ

Ἴσκιοι βουβοὶ ἀραγμένοι στὴ σκάλα
Μάτια θολὰ ποὺ κράτησαν εἰκόνες θαλασσινὲς
Κύματα μὲ τὴ γλυκιὰν ἀγωνία στὴν κάτασπρη ράχη
Γυμνὸς κυλίστηκα μέσα στὴν ἄμμο μὰ δὲν ὑποτάχτηκα
Καὶ δὲν ἀγάπησα μόνον ἐσένα ποὺ τόσο μὲ κράτησες
Ὅπως ἀγάπησα τὰ ναυαγισμένα καράβια μὲ τὰ τραγικὰ ὀνόματα
Τοὺς μακρινοὺς φάρους, τὰ φῶτα ἑνὸς ἀπίθανου ὁρίζοντα
Τὶς νύχτες ποὺ γύρευα μόνος νὰ βρῶ τὸ χαμένο ἑαυτό μου
Τὶς νύχτες ποὺ μόνος γυρνοῦσα χωρὶς κανεὶς νὰ μὲ νιώσει
Τὶς νύχτες ποὺ σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αὐταπάτη.


ΙΙΙ

...


IV

Κάτω ἀπ᾿ τὰ ροῦχα μου δὲ χτυπᾶ πιὰ ἡ παιδική μου καρδιὰ
Λησμόνησα τὴν ἀγάπη πού ῾ναι μόνο ἀγάπη
Μερόνυχτα νὰ τριγυρνῶ χωρὶς νὰ σὲ βρίσκω μπροστά μου
Ὁρίζοντα λευκὲ τῆς ἀστραπὴς καὶ τοῦ ὄνειρου
Ἔνιωσα τὸ στῆθος μου νὰ σπάζει στὴ φυγή σου
Ψυχὴ τῆς ἀγάπης μου ἀλήτισσα
Λεπίδι τοῦ πόθου μου ἀδυσώπητο
Νικήτρα μονάχη τῆς σκέψης μου.


V

Χαρά, Χαρά, ζεστὴ ἀγαπημένη
Τραγούδι ἀστείρευτο σὲ χείλια χιμαιρικὰ
Στὰ γυμνά μου μπράτσα τὸ εἴδωλό σου συντρίβω
Χαρὰ μακρινή, σὰν τὴ θάλασσα ἀτέλειωτη
Κουρέλι ἀκριβὸ τῆς πικρῆς ἀναζήτησης
Ἄσε νὰ φτύσω τὸ φαρμάκι τῆς ψεύτρας σου ὕπαρξης
Ἄσε νὰ ὁραματιστῶ τὶς νεκρὲς ἀναμνήσεις μου
(Ἀνελέητο κύμα τῆς νιότης μου).
Ὢ ψυχὴ τὴν ἀγωνία ἐρωτευμένη!

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Στη γνώριμη λήθη των ονείρων σου...



Σαν έρθει εκείνη η μαύρη ώρα του πικρού αποχαιρετισμού
μην κλάψεις, μην απελπιστείς.

Διάλεξε το πιο όμορφο τριαντάφυλλο και χάρισε το
στη μάνα που σε γέννησε.

Στον κόσμο των πνευμάτων η ψυχή της θα σε βλέπει
και θα διαβαίνει αδιάκοπα το κατώφλι των ονείρων σου.

Μην κλαις! Θα την ανταμώσεις και πάλι.
Εκεί, στη γνώριμη λήθη των ονείρων σου...

Θα σε προσμένει καρτερικά ντυμένη στα λευκά.
Οι πλούσιες μπούκλες της θα σκεπάζουν τους ώμους της σαν πρώτα.

Τη θέση του μελανιασμένου χρώματος στο σώμα
θα πάρει τώρα το χρώμα της νιότης.

Και τα μάγουλά της θα 'ναι κατακόκκινα, όλο ζωντάνια.
Ω ναι! Όλο ζωντάνια.

Θα 'χει ανοιχτές της αγκάλες της για σένα.
Και δε θα σε μαλώνει, θα σου χαμογελά.
Όπως τότε που για πρώτη φορά την είπες "μαμά".

Μην κλαις! Θα την ανταμώσεις και πάλι.
Εκεί, στη γνώριμη λήθη των ονείρων σου...


Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Βάθος ~ Οδυσσέας Ελύτης



Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή "Προσανατολισμοί" του Οδυσσέα Ελύτη.


Αρχίσαμε μια λέξη που να μη χωράει τον ουρανό αλλά να τυραννεί την άνεση του ανέμου καθώς ξεχύνεται στις χτυπημένες - από την άρμη της προσδοκίας - στεριές ή πάνω στα κρύα μουράγια όπου βαδίζει από αιώνες απόκληρος της λησμονιάς ο ίσκιος.

Ορκισμένη χώρα! Παλιά πουλιά γεμάτα σύννεφα, πότε κατά τη δύση που χαράζει στα στήθια μας έλη ανίας, πότε κατά την ανώριμη καρδιά που ζητάει να μπει πεισματικά στη φύση...

Ακόμη θυμόμαστε τα κουρέλια μιας πυρκαγιάς γενναιόφρονης, τα πειράματα ενός χαρταετού που σάστισε τα δάχτυλά μας ψηλά στον αγέρα ή στην αρχή ενός δρόμου όπου σταθήκαμε για ν' αναζητήσουμε μια γυναίκα γεμάτη ανταποκρίσεις, γεμάτη σκιές στοργής ταιριασμένης στα τολμηρά κεφάλια μας.

Ακόμη θυμόμαστε την αγνότητα που την είχαμε βρει τόσο αινιγματική, πλυμένη σε μιαν αυγή που αγαπούσαμε γιατί δεν ξέραμε πως μέσα μας, ακόμη πιο βαθιά, ετοιμάζαμε άλλα όνειρα πιο μεγάλα που θα 'πρεπε να σφίξουν στην αγκαλιά τους ακόμη περισσότερο χώμα, περισσότερο αίμα, περισσότερο νερό, περισσότερη φωτιά, περισσότερον Έρωτα!


Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

Αγάπη ~ Κώστας Καρυωτάκης



Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Οι άγγελοι μαθαίνουν να πετάνε ~ Στάθης Αρτινός



Πέρασαν οι χειμώνες, έτρεξα το βλέμμα της ξανά ν' αντικρίσω
Είδα ένα φως μα ήταν σκοτάδι, είδα μια σκιά ήμουν εγώ
Είδα έναν άγγελο μα ήταν ψέμα

Κλείδωσα το χρόνο σε έναν παλιό καθρέφτη
και τον έσπασα να μην ξανακυλήσει
και ένα κομμάτι ματώνει την καρδιά μου
για ένα δάκρυ από τα μάτια της

Και μου είπε μη δακρύζεις, ο πόνος δεν τελειώνει
και την πνοή μου την στερνή
πάνω στα μεταξένια της φτερά την άφησα
και με ταξίδεψε εκεί που οι άγγελοι μαθαίνουν να πετάνε...

Μην έρθεις απόψε ξανά να με βρεις, δεν θα 'μαι εδώ για κανέναν
Μην έρθεις απόψε την σιωπή μου να δεις, θα γράφω τραγούδια θλιμμένα

Μην έρθεις απόψε ξανά να με βρεις, θα έχω κρυφτεί σε μιαν άκρη
Να ζω τ' όνειρο μου στην άκρη της γης με χρώμα από φως κι από δάκρυ

Μην έρθεις απόψε ξανά να με βρεις, θα έχω κρυφτεί σε μιαν άκρη
Να ζω τ' όνειρο μου στην άκρη της γης, με χρώμα από φως κι από δάκρυ

Εδώ... στον κόσμο μου θέλω να ζήσω
Εδώ... τον φόβο μου πίσω ν' αφήσω
Βροχή... η σκέψη μας πάλι να σβήσει
Σιωπή... ο ήλιος ποτέ δεν θα δύσει

Ξανά... ν' αγγίζω το φως στο σκοτάδι
Φωτιά... να καίει το φιλί κάθε βράδυ
Εδώ... στου ονείρου το φως να γυρνάμε
Εδώ... οι άγγελοι μαθαίνουν να πετάνε

Μην έρθεις απόψε δεν θα 'μαι εδώ, δεν θέλω να κλάψω για σένα
Φεύγω σε λίγο μακριά να σωθώ, δεν θα' μαι εδώ για κανέναν

Μην έρθεις απόψε ξανά να με βρεις, θα έχω κρυφτεί σε μιαν άκρη
Να ζω τ' όνειρο μου στην άκρη της γης, με χρώμα από φως κι από δάκρυ

Μην έρθεις απόψε ξανά να με βρεις, θα έχω κρυφτεί σε μιαν άκρη
Να ζω τ' όνειρο μου στην άκρη της γης, με χρώμα από φως κι από δάκρυ

Εδώ... στον κόσμο μου θέλω να ζήσω
Εδώ... τον φόβο μου πίσω ν' αφήσω
Βροχή... τις σκέψεις μας πάλι να σβήσει
Σιωπή... ο ήλιος ποτέ δεν θα δύσει

Ξανά... ν' αγγίζω το φως στο σκοτάδι
Φωτιά... να καίει το φιλί κάθε βράδυ
Εδώ... στου ονείρου το φως να γυρνάμε
Εδώ... οι άγγελοι μαθαίνουν να πετάνε