Βάφομαι...

Βάφομαι. Είμαι μπροστά από τον καθρέφτη και προσπαθώ η εικόνα που αντικρίζω να είναι τέλεια. Με αποσπούν σκέψεις, χιλιάδες σκέψεις που μονομαχούν στην αρένα του μυαλού μου για το ποιά θα ακουστεί πιο δυνατά, πιο καθαρά, πιο γρήγορα. Μα δεν σταματώ, απλά τις ακούω και συνεχίζω να βάφομαι. Θέλω να βλέπεις επάνω μου το κάθε τι προσεγμένο. Με κάθε στρώση από την μαύρη μου μάσκαρα προσπαθώ να μαντέψω τι θα σκεφτείς όταν με δεις.

Πάω να ντυθώ. Θα φορέσω το φόρεμα που αγόρασα χθες. Είμαι σίγουρη πως θα το λατρέψεις, σε ξέρω τόσο καλά, βλέπεις... Αυτή την φορά πηγαίνω μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη στο δωμάτιο μου να δω αν μου πηγαίνει το φόρεμα, αν όλα είναι εντάξει. Κοιτάζω τα μάτια μου και θυμάμαι τα δικά σου…

Όταν το βλέμμα σου αντίκρισε το δικό μου και αντίστροφα, ο χρόνος έπαιζε με την στιγμή. Ανάμεσα στα παιχνίδια της αμηχανίας και του φλερτ βρήκες το θάρρος να με πλησιάσεις τόσο, που ένιωθα την ανάσα σου στο πρόσωπό μου. Με πλησίασες τόσο προσεγμένα - λες κι ήταν όλα προκαθορισμένα - και συνάμα τόσο άδοξα και ακόμα πιο άδοξο ήταν το τέλος ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα.

Η φωνή μέσα μου, μού έλεγε ξεκάθαρα να αποτραβηχτώ, να μην αναζητήσω τα χείλη σου με την ίδια επιμονή που αναζητούσες τα δικά μου. Μα η έλξη μεταξύ μας ήταν σχεδόν όμοια με την έλξη των πλανητών όπως ερμηνεύεται στο βαρυτικό πεδίο. Άλλωστε κι εμείς είμαστε δυο σωματίδια μέσα στο αβυσσαλέο σύμπαν επομένως η αμοιβαία έλξη θα ήταν αναπόφευκτη. Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει τον "Νόμο της Παγκόσμιας Έλξης" του Νεύτωνα;

Ό,τι ακολούθησε, έγινε γρήγορα σχεδόν δεν το κατάλαβα. Έγινες κομμάτι της καθημερινότητας μου, του εαυτού μου, της καρδιάς μου και ακόμα δεν το ξέρει κανείς. Κράτησα το όμορφο, αυτό το δικό μας, δεν ξέρω πώς να το πω, έχει άραγε όνομα; Όπως και να ‘χει το κράτησα για μας. Δεν είναι ακόμα στιγμή να το πούμε και στους άλλους. Είναι; Η ζωή θα μας πει. Στο εμπόριο των σκέψεων μου εσύ είχες μονοπώλιο από εκείνη την νύχτα και έπειτα. 

Τι και αν προσπαθούσα μάταια να αυξήσω τον ανταγωνισμό,  κατάφερνες και κέρδιζες ενάντια σε κάθε μου προσπάθεια. Όλες οι νύχτες για εσένα μου μιλούσαν και από τότε μαγεμένες θαρρείς, μόνο για σένα μου μιλούν. Πάει καιρός που φτιάχνω στα αστέρια μονοπάτια για να έρθω να σε δω. Και όταν σε βλέπω καταλαβαίνω τον ορισμό της σιγουριάς, της πληρότητας. Και όλα αυτά από μια απλή στιγμή. Τόσο ξαφνικά, τόσο περίεργα, τόσο μοιραία. Ξέρεις πως το φεγγάρι ούτε λέξη δεν μου λέει πια; Ζηλεύει. Δεν με νοιάζει όμως, έχω εσένα…

Άλλαξες τον κόσμο μου, τον τρόπο σκέψης, την διάθεση μου και όλα όσα πίστευα για δεδομένα. Και όλα αυτά χωρίς να το καταλάβω. Ακόμα δεν το καταλαβαίνω. Αψηφάς κάθε φυσικό νόμο, παντός είδους λογική...

Βάφομαι. Τώρα βάζω κραγιόν, θέλω τα χείλη μου να είναι λαμπερά την ώρα που θα σου εκμυστηρεύονται πως σε αγαπούν. Θυμάσαι που με ρώτησες γιατί οι γυναίκες φοράνε κραγιόν; Ψέματα… «γιατί βάζουν οι γυναίκες κραγιόν κάθε τρεις και λίγο μου λες;» έτσι με ρώτησες γεμάτος απορία.  «Για να αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια στα χείλη των αγαπημένων τους» σου απάντησα και έκανες πως με κοιτάς με θαυμασμό.

Βάφτηκα. Ανυπομονώ να σε δω. Έχει ζέστη, τόσο ζέστη. Μου είπες να μην βαφτώ, να είμαι άνετα. Μα θέλω όλα να είναι προσεγμένα επάνω μου όταν με κοιτάς.

Σ’ αγαπώ. Θα το ζωγραφίσω απόψε με το κραγιόν μου στα χείλη σου...