Νύχτα πάνω από
τους δυο με πανσέληνο,
εγώ βάλθηκα να
κλαίω κι εσύ γελούσες.
Η καταφρόνια σου
ήταν ένας Θεός, τα δικά μου παράπονα
στιγμές και
περιστέρια αλυσοδεμένα.
Νύχτα κάτω από
τους δυο. Κρύσταλλο οδύνης,
έκλαιγες εσύ από
βάθη απόμακρα.
Ο πόνος μου ήταν
ένας σωρός από αγωνίες
πάνω στην αδύναμη
καρδιά σου από άμμο.
Η αυγή μας έσμιξε
πάνω στο κρεβάτι,
τα στόματα
βαλμένα πάνω στο παγωμένο σιντριβάνι
του αίματος τ αστείρευτου
που χύνεται.
Κι ο ήλιος μπήκε
απ το κλειστό μπαλκόνι
και το κοράλλι
της ζωής άπλωσε το κλαδί του
πάνω στην καρδιά
μου τη σαβανωμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου