Φινάλε.

Σταχυολογώ τις σκέψεις μου, προσπαθώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω τα συναισθήματα που με κατακλύζουν. Μάταια. Βουβό το στόμα, ανύπαρκτη η φωνή, σκοτεινιασμένα τα μάτια. Το μόνο που θυμάμαι ήταν εκείνη την στιγμή, την πρώτη απ'όλες, που διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας. Κι ήξερα, κι ήξερες κι εσύ πως κάτι δυνατό είχε αρχίσει να γεννιέται. Ξέρεις ποιό είναι το κακό; Ότι οι φόβοι μας, οι ανασφάλειές μας, ο εγωισμός μας ήταν πιο δυνατά απ'το πάθος μας, τον έρωτά μας, την ανάγκη μας να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.

Τι έχει μείνει πια; Όταν συναντηθούν δυο κόσμοι τόσο διαφορετικοί μα συνάμα τόσο ίδιοι, δυο φλόγες τόσο δυνατές που ανά πάσα στιγμή μπορούν να ξεσπάσουν σε πυρκαγιά, δυο κύμματα το ένα πλάι στ'άλλο που σκάνε θυμωμένα στα τραχιά βράχια, τι μένει; Στάχτη. Σκόνη. Νερό. Λογικά αυτό θα μένει, δεν εξηγείται αλλιώς το χάος που νιώθω μέσα μου. Μπερδεμένες οι σκέψεις, το μυαλό κι η λογική πασκίζουν να συμμορφώσουν την καρδιά, το σώμα, τις αισθήσεις. Να μην σε πάρω τηλέφωνο, λέει, γιατί όλα έχουν τελειώσει.

Και ποιός καθορίζει το πώς και το πότε τελειώνει κάτι; Μια ιστορία δεν τελειώνει αν δεν βγουν οι τίτλοι, αν στο φινάλε δεν έχει πέσει η αυλαία, αν δεν ακουστεί το χειροκρότημα. Και για μας, καρδιά μου, η αυλαία ακόμα να πέσει. Έχουμε πολύ ακόμα μέχρι ν'ακούσουμε το χειροκρότημα...

 

‘‘Υπνόσακος’’. Αγαπημένο τραγούδι από τον Μπάμπη Στόκα.