Παράξενο πράγμα οι αναμνήσεις. Θυμάσαι, για λίγο χαμογελάς, νοσταλγείς, μετά συννεφιάζεις, λυπάσαι, αναρωτιέσαι πού είναι και τί κάνει. Αν χαμογελά, αν ακόμα σε σκέφτεται, αν θέλει να σε δει. Αν θέλει να σου τηλεφωνήσει, όχι για να πιάσετε ψιλή κουβέντα, μόνο ν'ακούσει το ‘‘παρακαλώ;’’ κι ας κλείσει μετά. Να, έτσι για να θυμηθεί τη χροιά της φωνής σου, μήπως με αυτό τον τρόπο θυμηθεί το βλέμμα σου, το προσωπό σου, το χαμόγελό σου που τόσο λάτρευε.
Άλλωστε, πάνε αρκετοί μήνες από τότε. Αλλά θα μου πεις, σβήνεται από μόνη της η μνήμη; Δεν είναι δα και μνήμη τυχαίας προσπέλασης (RAM) για προσωρινή αποθήκευση δεδομένων σε τυχαία κατάταξη. Α, καλά. Σε παραλήρημα με κόβω! Άκουσ’ εκεί μνήμη RAM! Μα πού την θυμήθηκα τώρα!
Κι έτσι, ξεχνιέσαι. Θυμάσαι ό,τι πιο άσχετο υπάρχει και δραπετεύεις απ’ τον πόνο της λησμονιάς. Για λίγο μόνο, γιατί μετά ξαναθυμάσαι. Λες ‘‘αα δεν πάει άλλο, θα τηλεφωνήσω εγώ!’’. Παίρνεις το τηλέφωνο, ξεκινάς να πληκτρολογείς τα νούμερα και τότε επανέρχεσαι. Θυμάσαι το πώς και το γιατί τελειώσατε τόσο άδοξα. Θυμάσαι τις απεγνωσμένες προσπάθειες που έκανες τόσους μήνες για επανασύνδεση, τις ερωτήσεις που έδωσες, τις απαντήσεις που δεν πήρες ποτέ! ‘‘Απα πα’’, σκέφτεσαι και κλείνεις.
Και γιατί κλείνεις; Να είναι εγωισμός; Να είναι αξιοπρέπεια; Να είναι εξάντληση; Ποιός ξέρει...Εσύ, τουλάχιστον, προσπάθησες αρκετά. Ίσως και παραπάνω! Τι να το κάνεις πια; Άμα κι ο άλλος δε σου δίνει μια αφορμή, έστω και μικρή. Πώς να παλέψεις για ένα αδειανό πουκάμισο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου