Blue mood...

Καθισμένος στη βεράντα κοίταζε τα αυτοκίνητα να διασχίζουν το δρομάκι από κάτω. Ήταν από εκείνα τα καλοκαιριάτικα βράδια που απλά δεν έχεις όρεξη να βγεις, να βρεθείς αντιμέτωπος με την οχλαγωγία στα μπαράκια και στις καφετέριες. Απ’το στερεοφωνικό ακούγονται οι μελωδίες ενός τοπικού ραδιοσταθμού...‘‘Το επόμενο τραγούδι το αφιερώνει ο Κώστας στην Δάφνη για την πρώτη τους επέτειο’’, λέει με βαθιά ψιθυριστή φωνή η ραδιοφωνική παραγωγός της εκπομπής.

Σκέφτεται τη δική τους επέτειο. Αυτόματα - μπορεί και ασυναίσθητα - ανάβει τσιγάρο. Όχι την επέτειό του με το Μαράκι. Πάνε τώρα τρία χρόνια που ’ναι μαζί. Καλή κοπέλα το Μαράκι, ήσυχη, αν μη τι άλλο αποφεύγονται οι καβγάδες. Συμβιβασμός, η κατάλληλη λέξη! Έχει ήδη γνωρίσει τους γονείς της, τον τελευταίο χρόνο μένουν μαζί, το πάνε για σοβαρό σκοπό. 

Αυτός, όμως, θυμάται την άλλη επέτειο. Πάνε τώρα εφτά χρόνια. Πώς μπορεί, λες, ένας εφηβικός έρωτας να στιγματίσει τη ζωή δυο ανθρώπων; Μπορεί! Όταν μένεις με τη γεύση του ανεκπλήρωτου, με το γιατί, ‘‘γιατί να μπουν ανάμεσά μας, να μας χωρίσουν με το έτσι και το θέλω;’’ Τότε στιγματίζεται η ζωή σου, ξορκίζεις κάθε τόσο φαντάσματα του παρελθόντος. Κι έτσι έγινε δυο βδομάδες πριν, όταν τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν σ'ένα μπαράκι, κάτω απ’τους ήχους του Θηβαίου, των Πυξ Λαξ...Αυτός πήγε να δει έναν φίλο του που τραγουδούσε εκεί, εκείνη ήρθε για ποτό με έναν ‘‘κάποιο’’. Να ’ναι η νέα της σχέση; Ποιός ξέρει...

Πίνει μια γουλιά απ’την παγωμένη λεμονάδα, ανάβει άλλο ένα τσιγάρο και βυθίζεται ξανά στις σκέψεις. ‘‘Ηλεκτρισμός’’, ψιθυρίζει. Έτσι ένιωσε μόλις την αντίκρυσε. Κι εκείνη το ίδιο. Δεν σταμάτησαν να κοιτάζονται ούτε λεπτό, δεν χόρταινε ο ένας τον άλλον. Κάποια στιγμή ο ‘‘άλλος’’ πήγε στο αποχωρητήριο και τότε εκείνη πήγε στο τραπέζι του, κάθισε, τον ρώτησε τι κάνει, πώς περνά. Κοιταζόντουσαν τόσο έντονα, που θαρρείς σπίθες πετάγονταν απ'τα μάτια τους. Κι όταν στερέψανε απ’τα τυπικά ‘‘τι κάνεις, είσαι καλά, κλπ’’, απλά κοίταζε ο ένας τον άλλον. Το Μαράκι ευτυχώς δεν ήταν εκεί, δεν μπορούσε να παρευρεθεί. Κάποια στιγμή επιστρέφει κι ο ‘‘άλλος’’. Eκείνη του λέει ‘‘πρέπει να φύγω, καληνύχτα’’. Αυτός κουνά καταφατικά το κεφάλι του, δεν απαντά.

Επιστρέφει στο τραπέζι της, κάνει πως μιλά, πως γελά με τα αστεία του ‘‘άλλου’’, κάνει πως διασκεδάζει. Μα οι κρυφές ματιές συνεχίζονται. Κάποια στιγμή σηκώνονται, καληνυχτίζουν τα παιδιά εκεί στο μπαρ και φεύγουν. Μια ανεξήγητη ζήλια τον κυριεύει και δεν ξέρει το γιατί. ‘‘Λογικό είναι να συνεχίσει τη ζωή της’’, σκέφτεται. Αλλά εξακολουθεί να ζηλέυει. Άλλωστε η σχέση τους, η αγάπη τους, ο έρωτας τους ήταν από εκείνους που μια φορά τους ζεις. Που τα δίνεις όλα για όλα, και μετά στις επόμενες σου σχέσεις απλά συμβιβάζεσαι. Πώς ήταν εκείνη η ταινία με τον Ryan Gosling; ‘‘The Notebook’’. Έτσι ακριβώς ήταν η ζωή τους, έτσι είχαν χωρίσει. Ίσως να είναι ο πόθος του ανεκπλήρωτου...

Βυθίζεται ακόμα παραπάνω στις σκέψεις...Μια βδομάδα μετά, αφότου την είδε, του έστειλε μήνυμα στο κινητό. Του είπε πως τον αγαπά ακόμα, πως ρισκάρει τα πάντα για εκείνον. Του ζήτησε, ακόμα, να της πει πως αυτός δεν είχε νιώσει τίποτε την νύχτα που την είδε για να κλείσει αυτό το κεφάλαιο, πως δεν ήθελε να την φιλήσει, πως, πως, πως...Ταράχτηκε, δεν το περίμενε. Κρυφά απ'το Μαράκι, της απάντησε. Δεν μπορούσε να παραδεχτεί πως δεν ένιωσε τίποτε απ' όλα αυτά. Θα ’ταν ψέμα, άλλωστε, γιατί τα ένιωσε. Το μόνο που έκανε ήταν να την ρωτά ‘‘το μετά’’, τι μέλλον θα ’χει η σχέση τους. Τελικά της είπε να το αφήσουν ως εδώ γιατί θα μπλέξουν και δεν το θέλει...

Ανάβει το τελευταίο τσιγάρο για απόψε. Συμβιβασμός. Τα τελευταία τρία χρόνια είναι συμβιβασμός. Το αγαπάει το Μαράκι...Όχι, όμως, στο βαθμό που αγάπησε εκείνη...