Λένε πως όπου ανθίζει ο εγωισμός, πεθαίνει η αγάπη επιτόπου. Σε μια τόση δα στιγμή βρέθηκα εκτός χρόνου και τόπου κρεμασμένος, μόνο λόγια και υποσχέσεις που σβήστηκαν πριν γυρίσουν τα ρολόγια. Είδα οι σχέσεις πόσο είναι δυνατές και πώς αρκούνε δυο κουβέντες να τις σβήσουν, θεατές να μ 'αντικρίσουν σε μια ώρα που είναι δύσκολη. Δεν καίγομαι, είμαι άνθρωπος και εγώ, όσο και να μην το θέλω θα με δεις να φλέγομαι στο μέσο τις καρδιάς. Εκ των έσω όταν μιλάς θέλω να νιώσεις ό,τι πεις, να πάρεις πίσω μην ζητάς όταν απλώσεις για να δώσεις. Φροντίζω να μην ραγίσει το γυαλί γιατί μετά θα έχει σίγουρα επιπτώσεις στην αυγή και με το πρώτο καλημέρα είδα τα όνειρα μου σκόρπια να γυρνάν και μου κόψανε τον αέρα απευθείας. Τα καταφέρνω μα είναι δύσκολα τα αισθήματα να παίρνουνε ανάσα με τα βίας.
Λένε πως όπου μένει μυρωδιά ενός αρώματος και το οικείο βλέμμα ενός ξένου πια προσώπου, ότι ο χρόνος σου ζητά να επιστρέψεις όσα με τα δάκρυα σου ζητούσες ενώπιον του. Λένε πως όπου κάποιος ζητάει με εγωισμό ότι δη του ανήκει για πάντα να κάνει δικό του, ότι όλα αυτά που είχε επιζητούν πίσω κάθε στιγμή και θα τον βρουν το βράδυ στο όνειρο του.
Λένε πως όπου ένα έρωτας πεθαίνει, μια ανάμνηση φυτρώνει την αγάπη, να ζεσταίνει μες στο κρύο, εκεί που κάθε μας πικρό αντίο κόβει λίγο απτό οξυγόνο τις ψυχής για να ανασαίνει. Γι' αυτό και σπρώχνω τους δείκτες απ' το ρολόι και αφού μοιάζει με ένα κτήνος που ακατάπαυστα τρώει όσο χρόνο μας είχε απομείνει δίχως πόνο, δεν γαμιέται ας πάει πιο γρήγορα για να τελειώνω. Και όπως έχει το πράγμα, έτσι να μείνει, μπας και αναστηθώ από τις στάχτες μου σαν φοίνικας και το παρόν μας το ταξίδι του να κάνει σαν μια βόλτα μεθυσμένοι από Γαλάτσι Κοζάνη, έτσι απλά μονάχα για ν' αλλάξω παραστάσεις. Και αφού σου ήταν τόσο εύκολο να με ξεχάσεις εγώ δε θα προσποιηθώ πως δεν υπήρξες, θα μείνω σαν σκισμένες σε τοίχο από live αφίσες.
Ραψωδός Φιλόλογος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου