Μπορούσα να ζω εισπνέοντας την ευτυχία που απλόχερα κάποτε μου πρόσφερες, και ταυτόχρονα παρίστανα αυτό που ήμουν πριν, ένας έκπτωτος άγγελος.. Ίσως επειδή είχα ξεχάσει πώς είναι να σε αγαπούν και αδυνατούσα να πιστέψω το πόσο τυχερή ήμουν που μπήκες στη ζωή μου.. Στεκόμουν όρθια και κοιτάζοντας τα αστέρια, τους μιλούσα, λέγοντάς τους σε διάφορες διαλέκτους αυτό που τόσο δύσκολα συνειδητοποιούσα πως μου συνέβαινε..Μάρτυράς μου το σύμπαν! Του έχω μιλήσει για σένα τόσες και τόσες βραδιές που ενώ προσπαθούσα με κάθε τρόπο να κλείσω τα μάτια μου, δεν κατάφερνα να κλείσω το στόμα μου..
Είναι που το μυαλό μου, η σκέψη μου σε χαιδεύουν ακόμα.. Ανυπομονούσα για τις στιγμές που θα 'ρχόντουσαν.. Τις γύρναγα μέσα στο μυαλό μου.. Μ'εχεις μαγνητίσει και η μόνη κίνηση που μπορώ να κάνω είναι μία! Φυγόκεντρη, γύρω από σένα! Εγώ να γυρίζω σαν ρουλέτα, και στο κέντρο πάντα εσύ, σταθερός άξονας που με κρατά! Ίδιες κι απαράλλακτες οι στροφές, πιέζουν το μυαλό μου, κάνοντάς σε απαραίτητο συστατικό ζωής! Κι έφτιαξα μέσα μου τις θέσεις μου, έδιωξα ό,τι αχρείαστο υπήρχε, έκανα χώρο για σένα... Για να μπορώ να γεμίσω από σενα!
Κι ήθελα να ξέρω τα πάντα για σένα.. Να μπορώ να σε λατρέψω για τις αρετές και τα μειονεκτήματά σου! Γιατί δεν μου αρέσει να ξέρω μόνο την μια όψη του νομίσματος, αισθάνομαι σαν να 'χω διαβάσει το βιβλίο μισό.. Θέλω να ξέρω γιατί πονάω, κι άλλο τόσο γιατί χαίρομαι.. Δεν θέλω μύθους αλλά πραγματικότητες.. Διψούσα να ξέρω για σένα, και πάλι όμως.. Λαχταρώ σαν πρώτα να σε δω! Και τότε, ποιός ουρανός θα μπορεί να κλέψει την ματιά μου από πάνω σου; Να σε κοιτάζω όπως λαχταρώ φως στο μαύρο πηχτό σκοτάδι...
Επέβαλες τους νόμους της σκλάβιάς μου και μοιάζω να 'μαι σ'άλλη εποχή.. Δέσμιο το μυαλό και η καρδιά μου σε σένα, ανυπομονούν με τόση λαχτάρα να σε υποδεκτούν.. Κι άνοιγα τα μάτια μου κάθε πρωί και μια εικόνα είχα στο μυαλό.. την δικιά σου... Αλήθεια, πες μου..πού βρήκα το θάρρος να σηκώσω τα μάτια μου και ν'αντικρύσω κόλαση και παράδεισο μαζί; Πού βρήκα το θάρρος να ζωγραφίσω στην καρδιά μου το περίγραμμά σου; Ποιό τίμημα οφείλω να πληρώνω για ό,τι μου συμβαίνει; Προβάλεις σαν θεριό στη ζωή μου, κι ήξερες από την πρώτη στιγμή πως δεν θ'αλλαζα δρόμο...
Σαν την αράχνη... Με τον παράξενο, μαγευτικό και λάγνο ασημένιο ιστό προσελκύει το θήραμά της.. Το αγκαλιάζει και αργά, όμορφα, βασανιστικά το κατασπαράζει στον βωμό της δικής της λογικής και φύσης.. Σαν αγέρωχος αετός πετάς ψηλά, παρατηρώντας το θήραμά σου! Και πώς να σωθεί; Αλήθεια, με ποιό τρόπο να σωθεί μετά από τέτοια επίθεση.. Ήξερες πού κοιτάζουν τα μάτια μου.. Με ποιό τρόπο θα σου δωθώ ψυχικά χωρίς φραγμούς, αποχαιρετόντας την ελευθερία μου.. Εσύ, όμως είσαι τόσο δυνατός.. Αλλά δεν γίνεται, θα είσαι και ευάλωτος.. Δεν μπορεί να μην είσαι! Κι όποιος θέλει να επιβιώσει απ'το θανατηφόρο σου αγκάλιασμα, θα βρει την αχίλλειο πτέρνα σου...
Πεθαίνω να μην προσπαθώ να σε σκέφτομαι.. σχίζω τον εαυτό μου στα δύο.. Η σκέψη σου..η θύμησή σου.. Είναι λες και βάρβαροι έχουν καταβάλει το μυαλό μου που σαν ερειπωμένο νησί για χρόνια περίμενε να κατακτηθεί.. Απελπίζομαι που δεν μπορώ να ελέγξω την λατρεία μου για σένα, και μέρα με την μέρα.. ώρα με την ώρα φουντώνει ανεγξέλεγκτα.. Λεπτό σχοινί κάθε σου κίνηση κι εγώ σαν τον πιο έμπειρο ακροβάτη να προσπαθώ να επιβιώσω για ένα χειροκρότημα όταν η αυλαία πέσει.. Πολλές φορές ψάχνω να βρω τι μπορεί να σκέφτεσαι.. Δεν είναι περιέργεια!! Θέλω να βρεθώ στο μυαλό σου.. Να κλεψω τις εικόνες, λίγο πριν μεταβληθούν σε σκέψεις! Να κολυμπήσω μέσα σου, βουτώντας στα βάθη του μυαλού σου, σε τόπους που δεν μου ανήκουν..
Αδιάκοπα βήματα με φέρνουν πάλι σε σένα, κάθε μέρα όλο και πιο κοντά σου... Κι εσύ δεν παύεις! Παρά μόνο συνεχίζεις να με καλείς..σιωπηρά, μα έντονα! Όμως γι'αυτό είμαι εδώ.. Δεν είναι μόνο το πάθος που συνήθιζες να μοιράζεσαι μαζί μου.. Έβλεπες μέσα από τη ψυχή μου, διάβαζες τα ταρώ του μυαλού μου, ήξερες να αποκρυπτογραφείς τα ιερογλυφικά της καρδιάς μου.. Και δεν με ένοιαζε να βρω έναν ανθρώπινο νόμο να χαρακτηρίσω την παρουσία μου.. Εξάλλου όλοι ζούμε για κάτι.. Εγώ ζούσα για σένα λοιπόν.. Και πώς να περάσω την ημέρα μου χωρίς εσένα, αφού ξύπναγα για να αντικρύσω έναν άλλο ήλιο..ΕΣΕΝΑ.. Το ίδιο φωτεινός και ζεστός, όπως αυτός για όλη την πλάση..
Κι έτσι όλες οι λύπες εξαφανίζονταν, έπεφταν στα πιο σκοτεινά λαγούμια του Άδη, σαν παραπονεμένες ψυχές που δεν πρόλαβαν να νιώσουν το χάδι και τη ζεστασιά της αγάπης.. Χτυπάει ξανά η καρδιά σαν τρελή, στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει την πανδαισία των αισθημάτων που και μόνο μια σου λέξη συνήθιζε να προκαλεί.. Σαν έκπτωτοι άγγελοι του Παραδείσου, κινούμασταν σε ρυθμό πρωτόγονο, ερωτικό.. Με το αμάρτημα της λαγνείας, της λατρείας να μας βαραίνει! Τι κι αν ήμασταν οι μοναδικοί μάρτυρες του πιο αγνού θαύματος, της αγάπης! Ξέρεις, μου έφταναν αυτά για να ζήσω...Μου έφτανες εσύ στη ζωή...
Α.Λ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου