Ωδή στον ανεκπλήρωτο έρωτα

Ερχόσουνα για λίγο μόνο, ξαπόσταινες κι έφευγες πάλι

Μονάχα τ’ άρωμά σου έμενε στο σκοτεινό δωμάτιο

Να σε θυμίζει

Φτερούγιζε σαν αποδημητικό πουλί

Πουλί του Νότου

Που παλεύει να βρει νέο σπιτικό

Έτσι σε θυμόμουνα

Δυο κατάμαυρα –σαν ελιές- μάτια και ένα χαμόγελο

Ένα “γεια σου” για το καλωσόρισμα

Και τι έμενε από σένα τελικά;

Το άρωμά σου παντού

Στο πάτωμα, στο χαλί, στους τοίχους, στα σεντόνια, σε μένα

Στοιχειωμένο το μυαλό

Ανήμπορο να αντιδράσει

Αηδιασμένο απ’ την κατάντια της ψυχής

Γδέρνουν το δέρμα τα νύχια

Το γδέρνουν για να εξαγνιστεί από σένα, από τη μυρωδιά σου

Μα ο ιδρώτας την κάνει να αναδύεται με τρόπο τέτοιο

Θαρρείς αναβλύζεις από τα εσώψυχά μου

Το όνειρο που σ’ έφερε μια μέρα εδώ

Τώρα σε παίρνει μακριά, σε διώχνει, σε απωθεί

Κι είναι οι μνήμες καράβια

Επιστρέφουν στον μοναχικό φάρο

Αυτόν του μυαλού

Που ανήσυχα αναβοσβήνει τα φώτα

Μήπως κι επιστρέψεις σαν πρώτα

Μα εσύ ξορκίζεις δαίμονες

Σε όνειρα σκοτεινά δίνεσαι

Αφήνεσαι

Ξεχνιέσαι

(ποίημα από την προσωπική μου συλλογή)