Κρυφές ματιές...

Αλλάζουν οι άνθρωποι, αλλάζουν κι οι καταστάσεις. Τα μάτια, όμως, δεν αλλάζουν τον τρόπο που κοιτάνε. Λένε πως στα μάτια καθρεφτίζεται η ψυχή μας, πως τα μάτια είναι η αντανάκλαση των συναισθημάτων μας. Εκεί θα δεις να ξεχειλίζει η χαρά, η ευτυχία. Εκεί θα βρεις κρυμμένα στο βάθος τον πόνο, την μοναξιά. Αν ισχύει αυτό που λένε, πες μου γιατί κάθε φορά που σε κοιτάω βλέπω το ίδιο κι απαράλλαχτο συναίσθημα: ντροπή ανεμειγμένη με νοσταλγία, πόνο, θυμό και μία δόση εγωισμό. Η τέλεια συνταγή για την καταστροφή. Της ψυχής σου και συνάμα της δικιάς μου.

Έτσι, λοιπόν, θυμάμαι την τελευταία ματιά που μου έριξες πριν μερικούς μήνες. Συναισθήματα πρωτόγνωρα, μισή ντροπή μισή λύπη να ξεχειλίζει απ'τα μάτια, απ'τις καρδιές μας. Μαύρες ψυχές δίχως καταφύγιο, δίχως μια στέγη να ξαποστάσουν από την κάφτρα της λησμονιάς. Κι αν ο χρόνος που ζήσαμε μαζί ήταν το πιο όμορφο παραμύθι, πες μου γιατί κατέληξε εφιάλτης...Τώρα πια τι απέμεινε; Ένα μοναχικό καλοκαίρι. Φίλοι, παρέες, ξενύχτια είναι η ρουτίνα. Ό,τι δεν γεμίζει το δικό σου κενό, δεν είναι ευπρόσδεκτο στην καθημερινότητά μου. Κοιτάω τα καταγάλανα κρυστάλλινα κύμματα που σκάνε στην άμμο. Να ξεδιψάσει κι αυτή απ'τον καυτό ήλιο που την χτυπάει αλύπητα... 

Ένα κύμα σκάει, μια σελίδα γυρίζει, ένα τσιγάρο σβήνει, μια γουλιά κατεβαίνει. Η γη εξακολουθεί να γυρίζει, παρόλο που για μένα η ζωή έχει σταματήσει εδώ και καιρό. Ο ήλιος από την άλλη πλευρά, φωτίζει άλλους κόσμους και εμάς μας αφήνει εκεί, στο όνειρο, στις κρυφές μας συναντήσεις, τις απαγορευμένες, τις λάθος... Αυτές που έμειναν. Για κοίταξε λίγο τον κόσμο ανάποδα, κάτι περίεργα πράγματα στην άμμο. Όνειρα τα λένε, νεκρά. Χαραγμένα τα ονόματά μας, σβησμένα κι αυτά απ'τα κύμματα. Κακό σημάδι... Αλλά ο ορίζοντας μου χαμογελά. Προσμένει κι αυτός να τον ατενίσω με το παλιό, γνώριμο εφηβικό μάτι. Τότε που η ξεγνοιασιά ήταν το μόνο μου συναίσθημα. Μα δεν το κάνω. Ίσως γιατί θέλω να κοιτάξω πάλι εσένα. Με τις γνώριμες, παλιές ματιές. Ξέρεις, τις κρυφές...