Κι αν έφτασα τόσο μακριά, ήταν για να μην ακούσω που δε μου αποκρίθηκαν.
Κι αχ, πλανήθηκα πολύ σε δρόμους, ακολουθώντας τούτο ή εκείνο, κληρονόμος μιας ανεξήγητης ώρας: τότε που όλα θα εξηγηθούν, χωρίς λόγια ή και χωρίς να υπάρχουμε καν
Όταν, τέλος, ξαναγύρισα η πόλη είχε λεηλατηθεί, τα βαγόνια αναποδογυρισμένα, η εξέγερση ήταν πια παρελθόν κι όσοι απόμεναν όρθιοι πυροβολούσαν ακόμα για ένα φτωχό έπαθλο στα υπαίθρια σκοπευτήρια
Και το βράδυ «τι ώρα είναι;» ρωτάς, «οχτώ» σου απαντάνε, με τέτοιες άθλιες βεβαιότητες ζούμε
και κανείς δεν είδε το έγκλημα — αφού το τέλειο έγκλημα έγινεεκεί που δεν μπορεί πια τίποτα να συμβεί.
Όμως εγώ υπήρξα ανυπόμονος σαν κάποιον που ανοίγει την ομπρέλα του σε καιρούς ξηρασίας (ίσως γιατί δε θέλει να ξεχάσει),ή κάποιον που ντύνεται γυναίκα για να πει ένα ψέμα ακόμα παιδικό —
μη μ’ αδικείτε, λοιπόν, αν έκλεισα τα μάτια, ήταν για να υπερασπίσω τον κόσμοή θυμόμουν τα χέρια της μητέρας καθώς έβαζαν τη σκούπα πίσω απ’ τη χαλαρωμένη πόρτα— στερεώνοντας ίσως κάτι πιο μακρινό,ενώ το κοιμητήρι, αντίκρυ, θρόιζε απαλά, σαν το σύντομο επίλογο ενός μυστηρίου.
"Άνθρωπο με τον οποίο φέρεσαι αυθόρμητα και αισθάνεσαι ο εαυτός σου, κράτα τον στη ζωή σου."
"Ευτυχισμένος άνθρωπος είναι εκείνος που πέφτει για ύπνο χαμογελαστός."
"Και ξέρεις τι λένε ε;Τα άτομα που μαλώνουν πολύ ταιριάζουν.."
"Κάποιες φορές το ότι σταματάς να το δείχνεις δεν σημαίνει ότι σταματάς και να το νιώθεις"
"Ή αγαπάς κάποιον για πάντα, ή δεν τον αγάπησες ποτέ. Ρήμα “ξε-αγαπώ” δεν υπάρχει. Κατάλαβε το επιτέλους."
"Η μεγαλύτερη εκδίκηση είναι να μην γίνεις ποτέ σαν αυτόν που σε πλήγωσε.."
"Kανονικά όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο, πρέπει να τον ρωτάμε: “Πόσο θα κάτσεις; Να κάνω όνειρα ή καφε;”"
"Να αγκαλιάζετε σφιχτά τους ανθρώπους που αγαπάτε, γιατί εμείς που τους έχουμε μακριά θέλουμε αλλά δεν μπορούμε!"
"Μην κρατάτε κακία σε αυτούς που κάποτε σας χάρισαν όμορφες στιγμές. Ίσως να μπορούσαν μόνο αυτό…"
"Όλοι χρωστάμε κάπου ένα σ’ αγαπώ και μία συγγνώμη."
"Και αν περάσω καταλάθος από το μυαλό σου, θέλω να χαμογελάσεις. Έτσι ακριβώς όπως κάνω και εγώ.."
"Όταν ο άλλος σε κοιτάει στα μάτια και χαμογελάει χωρίς λόγο σε γουστάρει τρελά."
"Ούτε χάπια, ούτε αλκοόλ, ούτε τζόγος, ούτε σοκολάτα, ούτε τσιγάρο, ούτε καφές. Η μεγαλύτερη εξάρτηση είναι ο έρωτας."
"Αν δεν μπορείτε να εκτιμήσετε αυτό που έχετε δίπλα σας μάλλον δεν το αξίζετε."
"Κι όμως όλο πιο κοντά, κάτι, μας έφερνε, είχες εκείνο το βλέμμα, που με παρέσερνε,
μία παράξενη γαλήνη γύρω σου, που με παρέλυε."
"Είμαστε πραγματικά χαρούμενοι όταν βρισκόμαστε εκεί που βρίσκονται και οι σκέψεις μας."
"Και τι ζητάμε;
Ένα άτομο που να δίνει νόημα στην ζωή μας. Ένα λόγο που θα χαιρόμαστε
που ξυπνάμε το πρωί, ένα λόγο να συνεχίσουμε να υπάρχουμε."
"Είμαστε εθισμένοι στα τραγούδια που εκφράζουν όλα όσα δεν μπορούμε να πούμε εμείς.."
"Και να λες πάλι καλά που μεγάλωσε η μέρα, γιατί έτσι θα μου λείπεις λιγότερο τα βράδια.."
"Θα κλείνεις τα μάτια και θα μου στέλνεις ένα φιλί. Aυτό θα ‘ρθει και θα με οδηγήσει εκεί που θα ‘σαι. Τα φιλιά ποτέ δε χάνουν το δρόμο τους.."
"Ίσως αν συναντιόμασταν σε κάποια άλλη φάση της ζωής μας να μπορούσαμε να το υπερασπιστούμε καλύτερα όλο αυτό…"
"Δεν μετανιώνω για τα λόγια που είπα..μετανιώνω για τις στιγμές που σώπασα, ενώ είχα τόσα να πω…"
"Συνήθως τα άτομα που σου θυμώνουν εύκολα,είναι εκείνα που θα σε αγαπήσουν όσο τίποτα"
"Βλέπεις σκληρούς ανθρωπους και απορείς, ξεχνάς όμως ότι ο πάγος ήταν νερό πρώτα πρώτα."
"Τα μάτια να ερωτεύεστε… είναι τα μόνα που δεν θα αλλάξουν ποτέ !"
"Και τι ζητάμε; Μια αγκαλιά κι ένα χαμόγελο όταν τα’χουμε ανάγκη από τον άνθρωπο που αγαπάμε. Λίγο ενδιαφέρον παραπάνω, βρε αδερφέ. Δε ζητάμε τρελλά όνειρα, ταξίδια στ’αστέρια και ραντεβού σε μουράτα καφέ. Ψάχνουμε κάποιον να μοιραστούμε το ίδιο παγκάκι στην πλατεία που παίζαμε μικρά, τρώγοντας πασατέμπο και πίνοντας λεμονάδα. Ε, κι ένα γλυκό φιλί για καληνύχτα όταν έρχεται το βράδυ…"
"Να ερωτεύεσαι τη μυρωδιά του. Όχι το άρωμα του."
"Έκλαψα, έκλαψα τότε ατέλειωτα, καθώς είδα με τρόμο ξαφνικά, πόσο είχαμε σταθεί για πάντα ξένοι."
"Καταλαβαίνεις, λένε, τους ερωτευμένους από τον τρόπο που κοιτιούνται: συχνά και έντονα."
"Αμέτρητες
φορές είπα την λέξη “κομμένα” μα κάποια πράγματα δεν κόβονται ποτέ,
κάποια πράγματα φωλιάζουν μέσα μας και θα τα συναντάμε πάντοτε"
"Nα κοιτάτε και κανέναν άνθρωπο στα μάτια μπας και θέλει να σας πει κάτι που δεν μπορεί με λόγια!"
"Γιατί οι άνθρωποι γίνονται ομορφότεροι όταν μιλάνε για πράγματα που αγαπάνε."
"Οι ρηχοί έρωτες επιβιώνουν για πάντα. Οι μεγάλοι καταστρέφονται από την ίδια την έντασή τους."
"Αγαπάω αυτό το χαμόγελο που έχεις ανάμεσα στα φιλιά μας."
"Έχεις νιώσει ποτέ το βλέμμα σου να τον αναζητάει ενώ ξέρεις ότι είναι χιλιόμετρα μακριά σου? ε αυτό."
Το μεγαλείο του έρωτα βρίσκεται στην προσφορά. Όχι σ’ αυτό που παίρνεις.
Αποστρέφομαι τους ανθρώπους που δεν αμφιβάλλουν.
Α, τι δύσκολη η ηθική, που τόσο εύκολα την απαιτούμε!
Τι άλλο είναι ο έρωτας, λογουχάρη, από ένας βασανισμός του ενός για τον άλλο, του ενός από τον άλλο;
Η ζωή είναι κάτι τρομαχτικά σκληρό, που ο άνθρωπος θέλει σώνει και καλά να το κάνει ήπιο. Ε, δε γίνεται ήπιο!
Τι σχέση έχει με την αγάπη ο έρωτας; Η αγάπη είναι αυταπάρνηση, ο έρωτας εγωισμός.
Η ελευθερία προϋποθέτει τη σκληρότητα. Δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος όταν ενδίδω.
Η ομορφιά του έρωτα δε βρίσκεται στην αιωνιότητα, βρίσκεται στην προσωρινότητα!
Ο άνθρωπος έχει γεννηθεί για να ποθεί την ελευθερία μέσα σ’ ένα κόσμο που δεν την ανέχεται.
Λένε τον παράνομο έρωτα πρόστυχο. Ψέματα! Ο
νόμιμος έρωτας είναι ο πρόστυχος, γιατί έχασε αυτό το μυστηριακό, το
αμαρτωλό, το μαρτύριο που σε ξεσκίζει.
Μερικοί κατορθώνουν να ζουν με τη στιγμή. Είναι οι ευτυχέστεροι.
Ο έρωτας είναι ένα πάθος εγωιστικό, έχουν
άδικο να τον καλλωπίζουν. Θέλεις την ευτυχία του αγαπημένου προσώπου υπό
τον όρο πως θα του τη δώσεις εσύ κι όχι άλλος.
Φαίνεται πως η εντολή της ζωής είναι
τέτοια: να ιδρώσεις, να σκοντάψεις, να δακρύσεις, ώσπου, μέσα στην
απέραντη βουρκοθάλασσα, ν’ αγγίξεις κάποια στιγμή με τ’ ακροδάχτυλα το
σπάνιο διαμάντι της χαράς, που μόλις το βρεις το χάνεις, κι αρχίζεις
πάλι από την αρχή.
Η ομορφιά της ανθρώπινης μοίρας μπορεί και
να μη βρίσκεται μονάχα στην εκπλήρωση. Μπορεί να είναι και τ’
ασυλλόγιστο φτεροκόπημα του Ικάρου.
Ο Χριστιανισμός, που θεωρήθηκε θρησκεία των
αδυνάτων, είναι στην πραγματικότητα θρησκεία των απίθανα, των απάνθρωπα
δυνατών. Γι’ αυτό βρήκε τόσο λίγο έδαφος εφαρμογής είκοσι αιώνες τώρα.
Έχεις ποτέ σου προσέξει τι δίνει ζωντάνια, φωτοσκίαση, τρυφερότητα στη
μορφή του Χριστού; Η αδυναμία του στο όρος των Ελαιών, η στιγμή που
κινδυνεύει να φανεί κατώτερος από την αποστολή του. Να προδώσει το Θεό.
Δίχως αυτή τη στιγμή, ο Χριστός θα μπορούσε να είναι γιος του Θεού, δε
θα μπορούσε όμως να είναι γιος του Ανθρώπου.
Ό άνθρωπος θέλησε να ελευθερωθεί από το Θεό και υποδουλώθηκε στο Χρόνο. Αυτό είναι το δράμα του καιρού μας.
Είναι φοβεροί οι άνθρωποι που δεν έχουν
ποτέ αμαρτήσει, ή που νομίζουν πως ποτέ δεν αμάρτησαν. Ο ανεπίληπτος
είναι τέρας, έξω από το φυσικό νόμο. Εγώ αγαπώ τον αμαρτωλό.
Χμ! Αυτοί οι “καλοί άνθρωποι” που είναι
πρόθυμοι όλα να τα παινέψουν, όλα να τα συγχωρέσουν, όλα να τα ανεχθούν.
Κάνουν τη ζωή επίπεδη, χωρίς αξιολογικές διακυμάνσεις. Αν ίσχυε η
“καλοσύνη” τους, θα επιτρέπονταν όλα – με ποιο αποτέλεσμα; Να
επωφεληθούν φυσικά οι πονηροί. Να επιβραβευθούν οι φαύλοι.
