Και ο Έρωτας, είναι κι αυτός μια ωραία Ιδέα...

 

 

Για τον έρωτα δεν υπάρχει κατάλληλη ώρα. Όποιος παραιτείται από τον έρωτα, έχει πεθάνει και δεν το ξέρει. Ο έρωτας είναι η χαρά και η γλύκα της ζωής, αλλά όταν “αργεί” πάντα αφήνει μια πικράδα. Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν οι συγκυρίες να ’ναι τέτοιες που την ‘‘ψ’’ στιγμή μπαίνει στη ζωή μας ο άγνωστος ‘‘χ’’ και δημιουργείται η πιο όμορφη και συνάμα περίπλοκη μαθηματική ταυτότητα. Μολαταύτα, ο έρωτας δεν ανθίζει εκεί που πεισματάρικα βρίσκονται ριζωμένες οι σκέψεις, οι εξηγήσεις και οι εξισώσεις. Όταν έχει ο έρωτας λογική, λυπάμαι, αλλά δεν είναι έρωτας πολύ. Θα ήταν αστείο, για παράδειγμα, να λέγαμε ότι στον έρωτα ισχύει 1+1=2. Κάθε άλλο, στον έρωτα η απάντηση ισούται με ΕΝΑ. Δύο οντότητες οι οποίες απαρτίζουν ΕΝΑ σύνολο, ένα ενιαίο πνεύμα μοιρασμένο σε δυο σώματα.

 

Το να ερωτευτείς και να μείνεις, δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Ερωτεύεται και μένει όποιος αναζητά το άλλο του ‘‘υποσύνολο’’, το άτομο που θα τον γεμίζει τόσο αισθηματικά, όσο και νοητικά. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μόνο για τον έρωτα και άλλοι που ζουν για όλα τα άλλα... Το να ανήκεις στους πρώτους θέλει πολύ “γερό στομάχι”. Ο Έρωτας πάντα πονά και σφάζει, αλλά και πάντα θα τον ψάχνουμε. Είναι αυτό που λέμε πως οι άνθρωποι γίνονται - και πάντα θα γίνονται - όμορφα θύματα του έρωτα. Τιμή μας και καμάρι μας και κέρδος μας ο κάθε έρωτας που ζούμε, χωρίς αυτόν όλες οι σελίδες της ζωής μας θα ’ταν απλές, λευκές, μουντές και άτονες.

Ο έρωτας είναι το καθαρότερο πρίσμα από όπου η ομορφιά διαθλάται στον κόσμο. Τον Έρωτα, δυστυχώς, όσο και να τον εξιδανικεύουμε, δεν είναι μόνο οι συμβάσεις και τα “πρέπει”, που μας εμποδίζουν να τον βιώσουμε αλλά είναι μια άλλη πανανθρώπινη μεγάλη Αρχή που μας εμποδίζει (ενίοτε) να “ταξιδέψουμε” μέσα του, και η Αρχή αυτή λέει πως : “Ο Έρωτας για να διαγράψει πορεία χρειάζεται ΔΥΟ ερωτευμένους ανθρώπους που θα αποτελέσουν ΜΙΑ οντότητα”.
 

ΞΕΡΩ τι είναι ο έρωτας. Άλλοτε με έχει μετατρέψει σε ευτυχισμένο απαλόχρωμο πούπουλο, άλλοτε σε πυρκαγιά με ασύλληπτες αποχρώσεις, και κάποιες φορές με έντυσε με του πόνου και της καταστροφής το μαύρο. Ο “καλοσιδερωμένος”, και με άρτιο φινίρισμα έρωτας, είναι μόνο για τα βιβλία και τις παλιές Χολλυγουντιανές ταινίες. Αν δεν νιώσεις την τρέλα να ξεπερνάει κάθε δείγμα λογικής, αν δεν βιώσεις το αίσθημα φόβου και μόνο στην ιδέα του να χάσεις αυτόν που αγαπάς, αν δεν έχεις παλέψει με νύχια και με δόντια για να κρατήσεις άσπιλη και αμόλυντη την αγάπη σου, τότε λυπήσου γιατί δεν ερωτεύτηκες ποτέ. Κι αν αναρωτιέσαι πότε θα καταλάβεις αν αυτή η ‘‘παραφροσύνη’’ λέγεται έρωτας, τότε το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως αυτό που λατρεύω πιο πολύ απ’ όλα, είναι το γεγονός πως τον έρωτα μπορείς να τον συναντήσεις ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ! Λογαριασμό δεν θα σου δώσει. 

 

Ο έρωτας θέλει κότσια για να ‘σαι αντάξιός του κι ούτε μου πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό ότι μπορεί να είναι “καλοσιδερωμένος”! Θα ήταν, τότε, τουλάχιστον πληκτικός και ανούσιος. Ο έρωτας είναι φωτιά και μόνο όποιος τον αντέχει είναι και άξιος να τον ζήσει. Καραδοκεί στις γωνίες μας και γυρεύει πάντα να αρπάξει την ψυχή μας. Πότε χτίζει ένα μικρό δωμάτιο, πότε έναν κήπο ολάνθιστο, πότε μια ολόκληρη πολιτεία, πότε τον ουρανό με τ’ άστρα .

Τελικά ο Έρωτας πάντα “έρχεται”. Αρκεί να ξέρεις να κοιτάς προς τις εισόδους από τις οποίες μπαίνει, να μάθεις να τον αναγνωρίζεις.  Ακούγεται χαζό, αλλά δεν είναι. Ό, τι βιώνουμε σαν έρωτα, δεν είναι πάντα έρωτας. Θυσίες “ζητάει” απ’ τους πιστούς του ο φοβερός Θεός Έρωτας! Γιατί δεν υπάρχει Θεός που να μην απαιτεί θυσίες. Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν έχουν αναμνήσεις ερώτων. Αξίζει να κλαίμε στον χαμό ή την νοσταλγία των ωραίων Ιδεών... Και ο Έρωτας, είναι κι αυτός μια ωραία Ιδέα...