Ίσως σε κάποια άλλη ζωή μπορέσω να ζήσω χωρίς εσένα...

Πάντα το ήξερα! 

Εσύ ποτέ δε θα παρακαλούσες, ποτέ δε θα κυνηγούσες και γενικά ποτέ και τίποτα για μένα. 

Δεν ξέρω αν πονάει πια αυτή η διαπίστωση μετά από τόσο καιρό. 

Τώρα καταλαβαίνω ότι εμείς οι δύο θα χωριζόμασταν, γιατί κανείς απ' τους δυο μας δεν έχει καταλάβει την αγάπη του άλλου. Πάντα αμφιβάλλω για την αγάπη σου κι ας το νιώθω ότι αυτή με κρατάει ζωντανή, κι ας βλέπω ότι όσα σκέφτομαι τα καταλαβαίνεις πριν τα πω...  

Όμως, και η δική μου αγάπη δε φαίνεται να σε πείθει αρκετά. Και βέβαια εγώ σκέφτομαι: "Μα πώς είναι δυνατόν; Εγώ τον αγαπάω πιο πολύ απ' τη ζωή μου! Πώς γίνεται να μην το βλέπει;" 

Και είναι κι αυτός ο εγωισμός που θα μας καταπιεί καμιά ώρα. Κι ενώ θέλω τόσο πολύ να σε πάρω τηλέφωνο, να σ' ακούσω, δε θα το κάνω πάλι. Ούτε εσύ θα το κάνεις όμως! Και κάπως έτσι θα κάνουμε να μιλήσουμε πάλι μια βδομάδα, μπορεί και παραπάνω... 

Και φταίω τόσο πολύ που όσα με ενοχλούν τα κρατάω μέσα μου. Γιατί ποτέ δε σε πίεσα να μου πεις τι θες από μένα, γιατί ποτέ δε σου είπα ότι μου τη σπάει που μας πιάνει ο εγωισμός μας και δε μιλάμε! 

Γιατί ποτέ δε σου είπα ότι δε γουστάρω που κάθομαι σαν τον βλάκα και μιλάω μαζί σου τόσο καιρό χωρίς να ξέρω ούτε τι θες, ούτε πόσο καιρό θα μείνουμε έτσι. 

Κι αυτά ξέρεις γιατί; Γιατί το μόνο που με νοιάζει είναι να ξέρω ότι είσαι καλά και γελάς. Κι ας πονάω. Εγώ ξέρω ότι αντέχω. Εσύ όμως; 

Πόσο χρόνο ακόμα θες; Τί με νοιάζει; Αφού όσο χρόνο και να θες εγώ εδώ θα είμαι και θα περιμένω... Πίστεψε κανείς ότι θα μπορούσα να φύγω; Ίσως σε κάποια άλλη ζωή μπορέσω να ζήσω χωρίς εσένα. Ίσως...