Στη γνώριμη λήθη των ονείρων σου...

Σαν έρθει εκείνη η μαύρη ώρα του πικρού αποχαιρετισμού
μην κλάψεις, μην απελπιστείς.

Διάλεξε το πιο όμορφο τριαντάφυλλο και χάρισε το
στη μάνα που σε γέννησε.

Στον κόσμο των πνευμάτων η ψυχή της θα σε βλέπει
και θα διαβαίνει αδιάκοπα το κατώφλι των ονείρων σου.

Μην κλαις! Θα την ανταμώσεις και πάλι.
Εκεί, στη γνώριμη λήθη των ονείρων σου...

Θα σε προσμένει καρτερικά ντυμένη στα λευκά.
Οι πλούσιες μπούκλες της θα σκεπάζουν τους ώμους της σαν πρώτα.

Τη θέση του μελανιασμένου χρώματος στο σώμα
θα πάρει τώρα το χρώμα της νιότης.

Και τα μάγουλά της θα 'ναι κατακόκκινα, όλο ζωντάνια.
Ω ναι! Όλο ζωντάνια.

Θα 'χει ανοιχτές της αγκάλες της για σένα.
Και δε θα σε μαλώνει, θα σου χαμογελά.
Όπως τότε που για πρώτη φορά την είπες "μαμά".

Μην κλαις! Θα την ανταμώσεις και πάλι.
Εκεί, στη γνώριμη λήθη των ονείρων σου...