Βραδινές Εξομολογήσεις

Μοναξιά γλυκιά και συνάμα παράξενη, πόσο σε επιζητώ ετούτο το ανοιξιάτικο βράδυ. Η αλήθεια πληγώνει τόσο, που δεν αντέχω παρα μόνο σε εσένα να την εξομολογηθώ. Τι και αν χάσω τα λογικά μου μπρος στο φως που λούζει την ψυχή μου απόψε; Τι κι αν τα όνειρα μου γεμίζουν κάθε βράδυ πόθους ανικανοποίητους; Σαν επτασφράγιστο μυστικό τα κρύβω και παραδίδομαι στη γλυκιά μέθη του ψέματος.

Μια τέτοια αλήθεια μόνο πληγώνει σαν μαχαίρι στοχεύοντας κατευθείαν στην καρδιά. Μπαίνω μπροστά σου να δεχθώ το τίμημα, μην μου λαβωθείς. Κι εσύ αδημονείς να ανοίξεις τα φτερά σου και να ελευθερωθείς. Θα ελευθερωθείς αγάπη μου, γιατί τα δεσμά μου δεν σου αξίζουν. Είναι πολύ βαριά για να τα αντέξεις. Και σου αξίζει η καρδιά σου να γελά και όχι να πενθεί χαμηλόφωνα την απώλεια του τίποτα.

Το "κάτι" είναι εκεί και σε καρτερεί γιατί το "πολύ" ανέκαθεν σε φόβιζε. Δεν έχουν εξημερωθεί ακόμη στον κόσμο αυτό τα άγρια θηρία της ψυχής μας, καρδιά μου. Να προσέχεις, γιατί ξεγελάει μυστήρια το φως πολλές φορές. Λευκά πια τα πάντα γύρω μου, και εγώ παραδομένη σε λευκές νύχτες επιζητώ μάταια το σκοτάδι. Γιατί το εκτυφλωτικό φως πονάει περισσότερο σαν πέφτει βαρύς ο πέλεκυς της πραγματικότητας. Μοναξιά μου καλωσόρισες και σε εσένα, ζωή μου, αντίο...

Κι αν κάποτε σ' αγάπησα, έχω πια μπερδέψει το νόημα αυτής της λέξης. Κλείνω τα μάτια μου και παραδίνομαι σε μια απέραντη ησυχία. Κάθομαι ακίνητη για ένα λεπτό, απλά για να νιώσω να με πλημμυρίζει αυτό το γνώριμο συναίσθημα. Ίσα για να βυθιστώ στα όνειρά μου, εκεί που μπορώ να σε έχω ολόδικό μου. Εκεί που το βλέμμα σου είναι ζεστό.

Εκεί που τα χείλη λένε πολλά και η αλήθεια δεν ξέρει να κρύβεται καλά πίσω από εκθαμβωτικά χαμόγελα, αλλά αποκαλύπτεται γυμνή κι ατόφια. Μα, αγάπη μου, τα μάτια δεν μπορούν να πούνε ψέματα, και αναίσχυντα εκθέτουν σε ένα λεπτό, όλα όσα προσπαθείς να κρύβεις μια ζωή... Ξέρω πως πια δεν με κοιτάς στα μάτια. Ξέρω πως πια όλα έχουν χαθεί. Γιατί όμως ακόμη η καρδιά μου φωνάζει εσένα;

Επιζητώ το αδύνατο, και ελπίζω στα πεπερασμένα. Όμως το ποτάμι πίσω δεν γυρνά.  Κι εγώ είμαι στην άκρη του, έτοιμη να πηδήξω, να παλέψω ενάντια στο ερμητικό νερό, ακόμη και αν ξέρω τη ματαιότητα της πράξης μου. Το ξέρω θα πνιγώ, το νιώθω, και δεν στο κρύβω πως φοβάμαι. Τι και αν όπου και αν γυρίσω βλέπω τη μορφή σου; Θα λυτρωθώ μια μέρα από εσένα. Θα σε αφήσω να φύγεις, όπως και εσύ, και τότε είναι που θα σε νιώθω πιο κοντά μου από ποτέ...