Πολύμνια ~ Κώστας Καρυωτάκης

 

Αποσπασματικό ποίημα από τη συλλογή ‘‘Νηπενθή’’ του Κώστα Καρυωτάκη

 

Ψεύτικα αισθήματα ψεύτη του κόσμου!
Μα το παράξενο φως του έρωτός μου
φέγγει στου σκότεινου δρόμου την άκρη:
Με το παράπονο και με το δάκρυ,
κόρη χλωμόθωρη μαυροντυμένη.

Κι είναι σαν αίνιγμα, και περιμένει.
Λάμπει το βλέμμα της απ' την ασθένεια.
Σάμπως να λιώνουνε χέρια κερένια.
Στ' άσαρκα μάγουλα πως έχει μείνει
πίκρα το νόημα γέλιου που σβήνει!

Είναι το αξήγητο το μικροστόμα
δίχως το μίλημα, δίχως το χρώμα.
Κάποια μεσάνυχτα θα σε αγαπήσω, Μούσα. 

Τα μάτια σου θαν τα φιλήσω, να 'βρω γυρεύοντας
μες στα νερά τους τα χρυσονείρατα
και τους θανάτους, και τη βασίλισσα
λέξη του κόσμου, και το παράξενο
φως του έρωτός μου.